ماه تاب

دخترِ پُررو پُررو چشم انداخته به چشام میگه میای با هم دوست بشیم. جَل الخالق از این موجود دو پا، تو الان باید پای بچه گُنده کردن باشی؛ تو رو چه به دوست بازی...! تمام این جمله برعلیه کلیه مادام دانشجو های دست به قلمِ، که نقطه ی پایان نوشته هاشون؛ ضد شرایط زیست پذیری پسرهاست (نَر، میتونه اصطلاح مُبرهنی باشه)

این حرف من نیست و نباید باشد. الله وکیلی خود همون استاد کلاس 204، خدایا چی بود اسمش...؟ آهان سرکار خانم شکیبا با نظریه بی ریا...حرفش اینِ بابا، دخترای خِنگ، شما باید راس مدیریت کشور باشید. چرا ما رییس جمهور زن نداریم؟ لطفا به کابینه دولت بَر نخوره اینجـــــــــــــا جمهوری اسلامیِ پس حرف حق نباید تلخ باشِ. مگه نه بچه ها؟ همه ی دخترای سالن جیقُ هورا کشیدن و خانم دکتر با اعتماد به نفسِ بهتری ادامه داد. بحث بر سَرِ ریاست جمهوری نیست یا هر پُست تشکیلاتی، حرف بر همان نقطه ی پایان است. همان موجودی که مَرد بودنش شهره عام و خاصِ.

و اما حرفِ من، شُما یک جمله ی زیبا را در نظر بگیرید. فی المثال" دوسِت دارم" این جمله بدون نقطه و اِعراب یعنی هیچ. مرد برای زن و زن برای مرد/ همانند چنین واژه هایی هستند. هیچگاه تصوّر جدا کردن جلوه ی حقیقی مَرد از زن زندگی اش، مُحال است. این دو برای هم آفریده شده اند و شاید شُعار نباشد که بگویم" موفقیت یکی از آنها، پیروزی هر دوی آنهاست"

حضـــــرت امیر، میلاد یگانگی ات بر میزان عدالت تصمیم های زندگی، ان شاء الله مبارکـــــــــــــــ...

 

سَرگذشت

بعد از بیمارستان پوست رازی، برای کامل کردن یک مجموعه عکس رفته بودم به آسایشگاه جانبازان، با امیر آشنا شدم. امیر متولد 1342 بود. سال 60 میرود روی مین تا سال 66 در کُما و بعد بازگشت به زندگی. کنار تختش تخت دیگری بود که پیرزنی بر آن زندگی میکرد. فهمیدم مادرش است و از وقتی همسرش فوت کرده، 5 سال است در همان اتاق کنار پسرش زندگی میکند. مادر به معنای غلیظ آن . به گفته خودش به ندرت گاهی از آسایشگاه میرود بیرون برای امیر خوراکی میخرد. امیر کودک شده بود با لبخندی بِکر و چشمهایی که گویی به 7 سالگی بازگشته اند. هرچه میگفتم، میگفت: سلامت باشید. خوبی؟ سلامت باشید. چه میکنی؟ سلامت باشید. خوش میگذره؟ سلامت باشید. در همین طوفان"سلامت باشید" بودیم. که سوالی از او پرسیدم. گفتم: میدونی الان رئیس جمهور کیه؟ انگار ناگهان اعتماد به نفس پیدا کرده باشد، با اطمینان گفت: بنی صدر! آه! زمان برایش فریز شده بود. مانده بود در 32 سال قبل، مثل عکس های کنار تخت، مثل زخمِ همچنان بازِ روی گلویش که رفقایش با سر تفنگ در حلقومش ایجاد کردند تا بتواند نفس بِکشد. گفتم: حالا تو زمین ما هستی، حالا تو گورستان ما هستی، حالا تو مرگ ما هستی، و جنگ ادامه دارد... حالا تو جوان ما هستی، حالا تو جوانی ما هستی؛گفت: سلامت باشید.

(عکس و نوشته از آقای اسماعیلی)

نا ارامی دل

یک به یک، یکی در میان، به فاصله ی یک اتفاق، به چرخش یک روزگار، به اندازه ی یک گناه، من خودم را تقسیم کرده ام؛ میان خُودم و خـــــــــــــــودم.

نوشتن تنها راه فرار از واقعیت هاستــــــــــــــ... کمی با تفکر یادم می آید دیروز ها چقدر سریع گذشته است! امروز ها انگار ساعت جانُ جلای حرکت ندارد. امروزها بی تفاوت نگاه میکنم؛ بی تفاوت نگاهم میکنند؛ شاید من بی تفاوت شده ام. اصلا مهم نیستـــــــــ. و با تمام اعتقادم باور دارم؛ باور دارم اینها بهانه است. بهانــــــــــــه...

 *دیگر عقلم قَد نمی دهد...

کاش ساعت هیچگاه نمی چرخید. من قدم همان 120cmمیماند. آن روز ها من هنوز نماز نمی خواندم. اما پدرم نمازش را ایستاده به پا میداشت. آن روز ها، لحظه ها رویایی اتفاق می افتاد. شاید من زیبا نگاه میکردم. هنوز رُفتگر محل موبایلش تاچ نبود. هه هه ... شایسه خانم ماشین بافتنی نداشت چه رسد به 206 دنده اتومات///

گذشته چه گذشت!!! لعنت به آینــــــــــده ی فرا موش کار...